Sumatra

We zijn alweer ruim een week op Sumatra en we hebben alweer vanalles meegemaakt! Vanuit Singapore zijn we naar Medan gevlogen en dat ging iets minder soepel dan we gewend waren. De vlucht was prima en zelfs bij de douane liep alles op rolletjes, maar toen we met onze backpacks de terminal uit liepen kwamen we erachter dat de backpack van Marlot was gescheurd. Van een van de zijvakken was de rits uitgescheurd en er viel vanalles uit, maar na een snelle check dachten we niets belangrijks kwijt te zijn. Helaas bleek toen we naar bed gingen dat Marlot niet de paraplu en regenjas kwijt was, maar haar haar bril en pillen voor de darmen. Toen meteen maar weer aangekleed en terug gegaan naar het vliegveld, twee mannen, Dickie en Ronnie, die in het cafe van ons guesthouse zaten waren zo aardig om ons even heen en weer te rijden, maar helaas was de terminal al gesloten, dus moesten we de volgende ochtend terug komen.

De volgende ochtend was een vrij zware, de avond ervoor hadden we nog aardig zitten drinken met Dickie en Ronnie en om 8 uur moesten we (of in ieder geval een van ons) weer op het vliegveld zijn. Half 8 zat Lennard in de Indonesische tuktuk. Nou was de Thaise tuktuk al een avontuur, maar de Indonesische deed er nog een schepje bovenop! In een gammele zijspan van een brommer werd er door het drukke verkeer van Medan naar het vliegveld gescheurd, maar ik was in ieder geval op tijd. Bij het vliegveld liep ik maar gewoon weer naar binnen, door de beveiliging en stond ik weer bij de bagageband, dat kan hier gewoon! Daar werd ik doorverwezen naar een mannetje van de gevonden voorwerpen en hij werd bijna nog vrolijker dan ik toen hij mij vertelde dat hij de bril had gevonden! Dat was nog is een meevaller! Op de weg terug naar het guesthouse nog even gestopt bij de lokale pharmacy om nieuwe pilletjes te kopen en toen waren we weer zo goed als compleet en nog op tijd om even te ontbijten voordat onze bus vertrok naar Bukit Lawang!

Bukit Lawang is een klein plaatsje in de jungle waar we weer een jungle trekking hebben gedaan. De jungle rondom Bukit Lawang is een van de laatste plaatsen op de wereld waar nog Orang Oetans leven in het wild. De trekking was twee dagen, de eerste dag hebben we heel veel gelopen door de jungle, op zoek naar Orang Oetans en die hebben we gevonden! De eerste was een vrouwtje met een baby en zij was vrij agressief. Toch wilden we natuurlijk zo dichtbij mogelijk komen, Lennard stond samen met onze gids vooraan toen ze opeens onze kant kwam op geslingerd en de gids zette het toen op een lopen! Nou als de gids gaat rennen dan doen wij dat natuurlijk ook! Maar gelukkig heeft iedereen het overleefd en later kwamen we nog meer Orang Oetans tegen, waaronder een enorm mannetje, die een stuk vriendelijker waren. Verder hebben we ook nog Thomas monkeys, Black Gibbons en de "gewone" aapjes gezien. Die kwamen allemaal heel dichtbij en toen we zaten te lunchen werd er vanalles gestolen!

Het overnachten in de jungle was nog meer back to the basics dan dat het was in Thailand. Er was een tent gemaakt van bamboo en plastic en dat was het eigenlijk. We sliepen op yogamatjes en we moesten ons weer eens wassen in de rivier. De volgende dag zijn we nog naar een waterval gelopen en zijn we terug geraft naar het dorp. Daar zijn we nog een nachtje gebleven en de volgende ochtend zijn we alweer vertrokken naar Lake Toba, geen tijd te verliezen!

Lake Toba is het grootste vulkanische meer ter wereld. In dit meer ligt een eiland ter grootte van Singapore en daar zijn wij nu al 5 dagen. Het is een prachtige omgeving en onze kamer met balkon kijkt uit over het meer. En omdat het alweer zo lang geleden was, hebben we maar weer eens een scooter gehuurd en hebben we het eiland verkend. We hadden een mooie route uitgestippeld en zijn langs hot springs geweest en een mooi uitzichtpunt en daarna dachten we het eiland recht over te steken door het bos om zo terug naar onze kant van het eiland te komen, niet het aller beste idee...

Rond lunchtijd begonnen we aan de tocht en namen we even wat crackers, want dan konden we aan de andere kant van het eiland even goed lunchen. Snel daarna begon het te regenen en de wegen werden slechter en slechter. Toen het heel hard ging regenen kwamen we net langs een huisje en werden we naar binnen gewuifd. In de kamer werd een kleedje voor ons neergelegd en zelf gingen ze in de keuken zitten, maar we zaten in ieder geval droog. Na een tijdje verder rijden werden de wegen soms onbegaanbaar, door de regen ontstonden grote modderplassen en als er een weg was, was die van keien gemaakt. Toen we opeens in de middle of nowhere iemand tegen kwamen die zei dat we naar links moesten hadden we er weer alle vertrouwen in en reden we door, maar uiteinelijk waren we zo verdwaald! We zaten midden in een bos, alles leek op elkaar en we hadden geen idee meer waar we heen moesten. Maar het is op een eiland en hoe groot kan dat bos nou eigenlijk zijn dachten we, totdat het einde van de middag kwam en we ons in gedachten al aan het opmaken waren voor een nachtje in het bos. Als aller laatste poging en met de laatste benzine hebben we een pad gekozen en uiteindelijk kwamen we een bordje tegen met "John's restaurant" en later kwamen we ook John zelf tegen. John woont daar midden in het bos en het bordje met restaurant was alleen een lokkertje voor verdwaalde toeristen, want het restaurant bestond niet. Maar niet veel later werd het donker en zaten wij onder een dekentje op te warmen met een kopje thee. Hij vertelde ons dat er hier zo vaak toeristen verdwalen en dat we geluk hadden dat we met licht aankwamen en nog benzine hadden, dat was ook wel eens anders zei hij. Bij zijn buurman konden we benzine kopen en toen waren we weer klaar om de bewoonde wereld te gaan. We hadden alleen nog steeds geen idee hoe we er moesten komen en toen veranderde de aardige gastvrije man opeens in een keiharde zakenman. Hoeveel hadden wij ervoor over om weer naar de hoofdweg gebracht te worden, het was duidelijk niet de eerste keer dat hij dit meemaakte. Uiteindelijk moesten we dik 20 euro betalen (wat hier een klein fortuin is) en werden we naar de hoofdweg gebracht. Achteraf zeker het geld waard want het was nog 2 uur rijden, in het donker en over modder- en keienpaden. Toen we op de hoofdweg waren was het nog een uur rijden en uiteindlijk kwamen we om 21:00 uur helemaal gebroken, uitgehongerd en door en door koud weer aan bij de brommerverhuur. Daar moesten we nog een euro betalen (dat was wel weer lekker goedkoop) voor het schoonmaken van de scooter, want die zag er niet meer uit! Al met al een heel avontuur en zelden zo blij geweest met een dak boven ons hoofd die avond!

De volgende dag (gisteren) hadden we vrij veel spierpijn en hebben we niet zo veel gedaan. We wilden regelen dat we vandaag met de bus naar Bukittingi zouden gaan, maar na ruim vier maanden in ZO-Azie was het eindelijk zo ver, een van ons (Lennard) was aan de dunne en de busrit naar Bukittingi duurt 17 uur dus dat is dan niet ideaal. Gelukkig is Marlot net een wandelende apotheek, dus werd ik volgestopt met pillen en na een dagje was het alweer over. Nu gaan we morgen naar Bukittingi en hadden we vandaag mooi even tijd voor het blog.

Groetjes en liefs,

Lennard en Marlot